دلـنوشته های من

گـاهـی اوقـات...
آدم نیاز دارد در آغـوشـ ِ مردی غرق شـود
مردی کـه اگـر کسـی اذیـت کـرد
قـول دهـد همیشـان را می زند
مـردی کـه ته ریـش داشتـه بـاشـد
و لبخنـدش فقـط و فقـط بـرای تـو باشـد
مـردی کـه ساعت ها در آغـوشش لم دهـی
بـدون اینـکه بـرود سر اصـل مطلب
مــردی کـه گـریـه هایـت را گـوش کنـد
و در خـود حل کنـد
مـردی کـه فقـط یـک سـر و گـردن بلنـد تر بـاشـد
مـردی کـه تـورا بـا دنیـا عـوض نکنـد
حتـی اگـر زشـت تـرین آدم روی زمیــن بـودی
مـردی کـه مـــــــرد بـاشد . . . همیــــــن 

بقیه درادامه مطــــلب

.

.

.

.

نـــگران نباش..

حال من خوب است...
بزرگ شده ام...
دیگر انقدر کوچک نیستم...
که در دلتنگی هایم گم شوم...
آموخته ام...
که این فاصله ی کوتاه...
بین لبخند و اشک...
نامش زندگیست...
آموخته ام...
که دیگر دلم برای نبودنت تنگ نشود...
راستی...
دروغ گفتن را هم خوب یاد گرفته ام...
حال من خوب است...
"خوبِ خوب"
 .

.

.

.

همرنگ شبم کبودو سیاه...
باز دلم هواشو کرده...
هوای نگاشو...
انگار اونم به یادمه...
قطره های اشکم مثل شبنم صورتمو خیس میکنه...
خیلی خستم خیلی...
نمیگم از زندگیم  خستم نه!!!
از فکرو یادش خستم...
من مدیونشم!
چون نذاشت وابسته تر بهش بشم که اگه بیشتر میموند...
و دیر تر میرفت...
دیگه نفسم کم میومد...
مثل پل بودم براش...
دیگه فکر نکرد بعد از عبورش تخریب میشم...
حالا من موندمو  خاطراتش...
من موندمو تنهایی...
من موندمو غصه...
من موندمو قلبی ک هر چی فراموشیو به خوردش میدی...
باز اون انتها عشق سوسو میکنه...
دلم آغوش میخواد...
گرم و سوزان و دوست داشتنی...

.

.

.

.

چقدر سخته تو چشمای کسی که تمام عشقت رو ازت دزدیده و به جاش یک زخم همیشگی رو قلبت هدیه داد زل بزنی و به جای اینکه
لبریز از کینه و نفرت بشی حس کنی که هنوز هم دوستش داری...
 چقدرسخته دلت بخواد سرتو باز به دیواری تکیه بدی که یه بار زیر آوارغرورش همه وجودت له شده...
چقدر سخته تو خیالت ساعت ها باهاش حرف بزنی اما وقتی دیدیش هیچی به جزء سلام نتونی بگی...
چقدرسخته وقتی پشتت بهشه دونه های اشک گونه ها تو خیس کنه امامجبور باشی لبخندی بزنی تا بفهمه که هنوز هم دوستش داری...
چقدرسخته گل آرزوهات تو باغ دیگری ببینی و هزار بار تو خودت بشکنی و
اونوقت آروم زیر لب بگی:
   گل من باغچه ی نو مبارک...
.

.

.

.

گریه نمیکنم نه اینکه سنگم،گریه غرورمو به هم میزنه
مرد برای هضم دلتنگیاش،گریه نمیکنه،قدم میزنه
اگه یکی باشه منو بفهمه،براش غرورمو به هم میزنم
گریه که سهله،زیر چتر شونه اش،تاآخر دنیا قدم میزنم
.

.

.

.

یه روزی پسری باخانوادش دعواش شد و از خانه زد بیرون و
رفت خونه یکی از دوستاش یک ماه موند بعد از یک ماه
دختری را سرکوچه میبیند و بهش تیکه میندازد یکی از دوستاش
میگه میدونی این کی بود ؟!میگه نه! میگه این خواهر همون
رفیقت بود که تو یه ماه خونشون بودی عذاب وجدان میگیره
میره خونه رفیقش رفیقش داشت مشروب میخورد به رفیقیش
میگه ببخشید من سر کوچه به دختری تیکه انداختم ولی
نمیدونستم خواهرتو بود ! دوستش پیکشو میبره بالا میگه
به سلامتی رفیقی که
یه ماه خونمون خورد خوابید ولی خواهرمو نشناخت
.

.

.

.

ما نسل بوسه های خیابانی هستیم...
نسل خوابیدن با اس ام اس...
نسل درد و دل با غریبه های مجازی...
نسل غیرت روی خواهر روشنفکری رو دختر همسایه...
نسل پول ماهانه روی وی پی ان...
نسل عکس های برهنه بازیگران...
نسل جمله های کوروش و شریعتی...
نسل ترس از رقص نور ماشین پلیس...
نسل استرس های کنکور و سکته های خاموش...
نسل تنهایی نسل سوخته...
یادمان باشد هنگامی که دوباره به جهنم رفتیم مدام بگوییم:
یادش به خیر دنیای ما هم اینجوری بود...
.

.

.

.

بیا آخرین شاهکارت را ببین...
مجسمـه ای با چـشمانی باز...
خیره به دور دست...
شاید شرق...
شاید غرب...
مبهوت یک شکست...
مغلوب یک اتفاق...
مصلوب یک عشق...
مفعول یک تاوان...
خرده هایش را باد دارد می برد...
و او فقط خاطراتش را محکم بغل گرفته…
بیا آخرین شاهکارت را ببین...
مجسمه ای ساخته ای به نام «من» ...

ممنون میشم نظرتونم بگین