حســــــــــرت

داشــــــــت دفــــتر مشــقش را جـــمع می کــــــــرد...
 چـــشمش  افــــتاد به روزنــامــه ای کـــه مـــادر روی آن...
بــــــرای همســــــایه هـــــا ســـبزی پـــــاک می کـــــــرد...
تیـــــترش یــــک (3) بود و  با بی نـــهایت صــــــــفر جلــوش...
عـــدد 3 نــــاگـــهان او را از جـــــا پـــراند...
بــــــابــا پـــس فـــــردا  با بچـــه های مــــدرسه میـــــــخوای بــــریم اردو 3 هـــــزار تومن میدی...
بـــــابـــــــا ســـرش را بــــلند نــــــکرد با صــــــدایی اروم گفـــــت:
فـــردا یـــه کـــم بیشتـــــر مســـافر می بـــرم...
3هــــــــزار تومن هـــــــــــم به تــــــــــو میدم...
دخــــــــتر با وعـــده شـــیرین بـــابـــا خوابــــید...
صـــــــبح زود رفـــــــت کنــــــار پنجـــــــره پـــــــــرده را کنــــــار زد...
بـــــــاران ریـــز و تـــندی  می بــــــارید...
 قـــطره های بـــــــــارون بـــرای رســـیدن به زمین مسابـــقه گذاشـــته بودنــــــــد...
بـــند دلش پـــــاره شـــــــد پیـــش خودش گــــفت
 اخـــه تــو این بـــارون  که مســـافر سوار مـــوتوره بـــابام نمیشــــه...
اشـــــک تو چشــــــماش حـــلقه زد...
 از پشـــت پـــنجره اومــــد کنـــار  ...
یه قــــــــطره اشـــــــک از روی صـــورتش چـــکید روی یـــکی از صـــفر هایی که جـــلوی عدد (3) رژه میرفــتند...
خــــوردن و رفـــــــتن به همیـــن راحتـــی...